Van een vergeten boeket tot een spontane dip kiss: dit is waarom ik nooit een bruiloft mis!

Op donderdag 12 juni 2025 trouwden Egbert en Shannah. Samen met hun zoontje Wolf beleefden ze een warme, liefdevolle dag vol betekenis. En ik? Ik was erbij. Doodziek, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om niet te gaan. Want mensen boeken mij, voor mij. Voor mijn blik, mijn beelden, mijn aanwezigheid. En dus ging ik. Gewapend met paracetamol, keelpastilles, een flinke voorraad zakdoeken en liters water. Bruiloften gaan voor. Altijd.

De ochtend: van schoolplein tot make-upkwast

Mijn dag begon thuis, waar ik mijn meiden eerst naar school bracht. Daarna, met mijn spullen (alles opgeladen en kaartjes geleegd), stapte ik in de auto richting Tytsjerk, naar het ouderlijk huis van Shannah. Daar werd ik warm onthaald door haar moeder en make-up artist Romy van By Romy Salon. Even dachten ze dat ik de haarstylist was, haha. Tot ik mezelf voorstelde als hun fotograaf. Er stond een dampende kop thee klaar (zo fijn voor m’n zere keel!) en op tafel lagen kleurrijke macarons. Niet veel later arriveerde Shannah.

Terwijl Romy haar in de make-up zette, begon ik met fotograferen. De jurk van Bruids en Bubbels hing ik eerst aan een boom, maar het zonlicht was te fel. Binnen, aan de gordijnrails, was het licht perfect. Ik legde de sieraden, parfum en schoenen vast , van die kleine details waar ik van hou. Het haar werd gedaan door een vriendin die ook kapster is. Rond 11:00 uur zou Egbert zijn bruid ophalen, maar alles liep een beetje uit. Geen stress, we namen gewoon de tijd.

Tijdens het aantrekken van de jurk klonk er ineens een naar geluid. Alsof iets knapte. Onze harten sloegen even over. Gelukkig was het ‘maar’ een sluiting die losschoot, en de kapstervriendin naaide het vakkundig dicht. Wat een topper!

First look en locatie switch

Buiten in de tuin stonden Egbert en Wolf klaar, ze waren gekleed in prachtige pakken van The One Bridal. Shannah tikte Egbert op zijn schouder en zijn gezicht straalde toen hij haar zag. Een dikke kus, een knuffel met Wolf , alles klopte. We reden daarna richting Leeuwarden, waar we eigenlijk bij de Broerekerk in Bolsward zouden fotograferen. Maar dat voelde voor Shannah toch niet goed qua afstand. Twee weken eerder spraken we dit al door en besloten we te switchen naar de Grote Kerk in Leeuwarden.

We maakten foto’s voor het Natuurmuseum, van de auto en het gezin. Maar toen , paniek. Egberts moeder was haar autosleutel kwijt. Iedereen zocht. Tassen werden omgekeerd, we checkten alle plekken waar ze geweest was. Pas na het overladen van de spullen in een andere auto vond ze hem terug, onder een hek. Grote bos met een oranje sleutelhanger. Opluchting!

Toch was Shannah niet helemaal blij met de sfeer bij de kerk. “Zullen we naar de Prinsentuin?” stelde ik voor. Gelukkig was ze daar direct enthousiast over. En ja hoor, daar werden de foto’s prachtig. Natuur, rust, ademruimte.

Voorbereiding op het ja-woord

Omdat we uitliepen, reed ik meteen door naar De Grote Wielen. Even lunchen: broodje kroket, koude ijsthee. Even opladen, letterlijk en figuurlijk. Ik gaf Shannah’s lippenstift aan de ceremoniemeester, want die wilde ze nog snel bijwerken. Ondertussen speelde de violiste , A Thousand Years van Christina Perri. Kippenvel. Echt, dat is zó’n prachtig nummer.

Rianne, de BABS, was er ook al. Altijd fijn om met haar samen te werken. Gewoon een warme, normale vrouw. Ik vroeg het personeel of ze de koffietafel achter het ceremoniepad konden weghalen. Dat deden ze meteen. Zo fijn als iedereen meewerkt om het visueel kloppend te maken.

Dan ineens: paniek. De ringen zijn weg! Of… dat dacht men. “In dat paarse tasje?” vraagt de moeder van Shannah. Euhm… nee. Maar na even goed nadenken en overleg blijkt dat tasje per ongeluk tijdens het overzetten van de spullen, in mijn auto te zijn beland in een grote rugzak. Samen met Egbert loop ik naar de auto, en ja hoor. Daar liggen ze. Pfff. Opgelucht breng ik ze naar boven en leg ze alvast op het ringkussentje voor Wolf.

De ceremonie

De ceremonie liep iets uit, want het boeket was vergeten in Tytsjerk. Geen probleem, we wachten met liefde. Dan is het eindelijk zo ver. Wolf en zijn nichtje lopen als eersten binnen met bloemblaadjes. Nou ja, Wolf gooit ze enthousiast in het rond en vergeet te lopen. Egbert helpt hem zachtjes mee.

Shannah komt binnen met haar broer. Voorin staat een stoel met een roos en kaartje, een plek voor haar overleden vader. Kippenvel. De ceremonie was zó mooi. De geloften, het ja-woord, de liefdevolle blikken van Egbert, het moment waarop hij de tranen van Shannah wegdept… Wolf geeft de ringen en de kinderen blijven de hele tijd heerlijk in de weer met bloemblaadjes. Echt puur.

Na de handtekeningen en het officiële gedeelte geven Egbert en Shannah elkaar een spontane dip kiss, midden in de ceremonieruimte. Zó’n liefdevol moment! Ik koos er bewust voor om dit niet te fotograferen, zodat het videoteam alle ruimte had om dit bijzondere shot vast te leggen. Soms moet je even een stap opzij doen voor het grotere plaatje, en dit was zo’n moment. Daarna leg ik de roos van haar vader bij de akte, zodat ook dat stukje symboliek daar zichtbaar is. Daarna neem ik hem mee voor de groepsfoto. Kleine details, maar o zo waardevol. Kleine details, maar o zo waardevol.

Groepsfoto’s, taartsnijmoment en… een boot!

We doen eerst de groepsfoto’s. Daarna wordt de taart aangesneden en proosten Egbert en Shannah samen op hun liefde. Ik maak wat sfeervolle beelden van dit moment.

Daarna neem ik nog even de tijd om foto’s te maken van de jongste gasten, de kinderen. Ik begin met alleen de kinderen, voordat ouders en andere gasten zich erbij voegen. Ze doen het geweldig en luisteren echt goed. Toppertjes hoor!

Vervolgens maak ik foto’s van de gasten samen met het bruidspaar. En zoals ik eigenlijk altijd doe, stel ik voor om ook nog even Shannah met haar broer te fotograferen, en Egbert met zijn broer. Dat zijn vaak van die foto’s die je in je volwassen leven niet zo snel meer maakt, maar juist zó waardevol kunnen zijn. Dus die zet ik bewust standaard op mijn lijstje.

Daarna maken we nog beelden bij de steiger. Dan zie ik een boot van Stek Leeuwarden voorbij varen. “Mogen we even mee voor een foto?” roep ik. Eerst horen ze me niet, maar dan varen ze terug. En ja hoor, we mogen mee. We springen aan boord en maken een paar toffe shots vanaf het water.

Afsluiten in stijl

Na de boottocht lopen we terug. Ik neem afscheid van het bruidspaar, hun kinderen en moeders. En dan zie ik ineens het boeket. Helemaal droog. Sinds vanochtend uit het water. Ik geef het aan het personeel met de vraag of ze het even in een vaas willen zetten. Daarna stuur ik Shannah een berichtje dat het geregeld is. Ze stuurt meteen een lief bedankje terug.

Thuis laat ik mijn kinderen nog even spelen, laad snel de foto’s in en stuur alvast een paar beelden naar de ceremoniemeester. En dan: bed in. Kapot. Maar ook gelukkig. Want dit is wat ik het allerliefste doe. Herinneringen maken, voor altijd.